Mijn naam is Jessie Sanders ik ben 33 jaar. Ik ben getrouwd met mijn Indonesische man Badel. Samen kregen wij een prachtige dochter van 3 jaar oud alweer. 
Afgestuurd als sociaal pedagogisch hulpverlener heb ik altijd gewerkt binnen de geestelijke gezondheidszorg in Nederland. Het helpen, ondersteunen en begeleiden van mensen van 0 tot 100 jaar is wat ik altijd heb gedaan. Dat is waar mijn passie nog steeds ligt. 

Al van kinds af aan voelde ik dat er meer was dan wat we met ons blote oog konden zien of met het verstand konden beredeneren. Hier heb ik nooit veel gehoor aan gegeven. Tijdens mijn werk kreeg ik vaak te horen van collega's dat ze niet konden begrijpen hoe ik contact legde met cliënten & bewoners, dat zij het bijzonder vonden hoe ik vanuit gevoel & intuïtie de verbinding opzocht. Voor mij voelde dit niet als iets speciaals maar gewoon, dat is zoals ik ben. Werken vanuit mijn hart want dat klopt. 

Twee werelden, al vanaf dat ik 18 jaar was had ik de drang om te reizen. Meer van de wereld te zien, mensen te ontmoeten, andere culturen en gebruiken te leren kennen. Met mijn gezin reisde we binnen Europa en genoot ik van ski vakanties. Vanaf mijn 18e maakte ik meerdere reizen met mijn beste vrienden naar Azië. In 2013 kwam ik voor het eerst in Indonesië voor een buitenlandstage op een school voor speciaal onderwijs. Sindsdien ben ik verliefd geworden op het land. In 2017 ontmoette ik daar Badel, de liefde van mijn leven. Na veel heen en weer gereis konden wij in 2019 eindelijk samen in Nederland wonen. Toch bleef het kriebelen, de drang naar Indonesië, de vrijheid, de mensen, de rust, het tempo van leven wat een stuk lager ligt dan in Nederland. De bewondering die de Balinezen hebben voor zowel de geziene als de ongeziene wereld.
In 2024 besloten wij dan ook om het gewoon te doen! We verkochten huis en haard in Nederland om verder te bouwen aan onze toekomst in Indonesië.

Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik een Luisterkind- afstemming cadeau van een goede vriendin. Sindsdien begon het weer meer aan mij te trekken. Wilde ik er meer van weten. Ik voelde van alles maar hoe dan? Ik had geen idee maar voelde dat ik de sprong in het diepe wilde wagen. Ik begon de opleiding tot Luisterkindwerker. Het mooiste wat ik mezelf ooit cadeau heb gedaan. Het voelde als thuiskomen bij mezelf. Herkenning en bevestiging, zie je wel ik ben niet gek. Ik durf nu echt te vertrouwen op mijn gevoel. Het helpt me binnen mijn gezin, mezelf beter te begrijpen en mijn dochter bijvoorbeeld. De mensen om mij heen beter te begrijpen, meer helderheid en duidelijkheid in mijn leven. En hoe mooi dat ik op afstand alsnog kan doen waar ik zo goed in ben en waar mijn passie ligt, mensen helpen die de hulp zo hard kunnen gebruiken. Dat steuntje in de rug of dat handvat wat al lang in hen zit naar boven halen. Blokkades op te heffen zodat kinderen/jongeren en ouders weer vooruit kunnen, door te luisteren naar de ander. 
Inmiddels ben ik ook gediplomeerd Luisterkind Trainer. Wat maakt dat ik ook anderen mensen op mag leiden tot Luisterkindwerker.